Bose stopy, puste ręce...

Wstaje rano, śpiew ptaków i palące słońce dodają motywacji by otworzyć oczy. Mam w okolicy chłopca którym sie opiekuje. Pomagam odrabiać lekcje, wysyłam do szkoły, zwykła troska. Kwesi ma 9 lat, jest zdolny, ale leniwy, wykorzystuje każdą okazje by zamiast przysiąść nad książkami, latać z kolegami i rozrabiać. Dzieci wstają tu bardzo wcześnie, by pomóc rodzicom w porządkach bądź zatroszczyć się resztę rodzeństwa, gdy oni przygotowują sie by wyjść na market. Kwesi wstaje z pierwszym pianiem koguta i tyle go widać. Ostatnio rozmawialiśmy o tym dlaczego tak ważnym jest dla niego by chodził do szkoły, bo wciąż ma spore problemy z czytaniem i pisaniem. W Mankessim pozostaje pod opieką dalszej rodziny, ojciec sie ulotnił, a mama pracuje daleko stąd. Taka jest ta rzeczywistość, że mimo iż każdy rozumie że dzieci powinny chodzić do szkoły, to wiele osób zmaga sie tu z codziennością, podstawowymi potrzebami, by "włożyć coś do kotła". Ważniejszym jest, aby dzieci miały co zjeść, a więc muszą pracować, przed bądź po szkole. Wczoraj były pieniądze by Kwesi i reszta rodzeństwa mogli iść do szkoły, ale napotkaliśmy na inną trudność. Każde dziecko w rodzinie, a chłopiec ma 5 rodzeństwa, ma po jednej parze butów. W dziwnych okolicznościach, buty zaginęły...dzieciaki zazwyczaj bawią sie tu na boso, buty zakładają obowiązkowo do szkoły, bądź gdy idą do miasta. Przeszukaliśmy cały pokój i jak kamień w wodę, buty zginęły, mimo że byliśmy już gotowi w mundurku z gotowym plecakiem nie było szans na to by iść na zajęcia, bo bez obuwia do szkoły nie wpuszczają. Kwesi rozpłakał się, ale powiedziałam ,żeby sie nie martwił jutro też jest dzień...dziś jednak brakło na czesne. Szukam rozwiązania, modlę sie o mądrość, bo tak często ogarnia mnie bezsilność w obliczu tych codziennych wyzwań, to nie problem kupić nowe buty, dać na czesne. Oczywiście rozwiąże to problem na dziś, na teraz, ale oznacza to też, że jutro pod moim domem będę miała tuzin dzieci z wyciągniętymi rękoma, które proszą o to samo i co wtedy zrobię?